Marie-Laurence Bivort Zij/haar – die/hun 24 jaar oud Berchem, Antwerpen

“Als queer en neurodiverse persoon heb ik me wel vaker buitengesloten gevoeld in de queer community. Ook daar maken LGBTQIA+ personen grappen over autisme, gebruiken ze woorden als ‘retarded’ of zeggen ze dat je écht dom bent wanneer je bepaalde grappen niet begrijpt.”

 

Marie-Laurence Bivort is van mening dat validisme een groot probleem is binnen de zogenaamde veilige omgeving van de queer gemeenschap. “Ook mensen uit minderheidsgroepen zoals de LGBTQIA-community stellen hun eigen validistische mentaliteit niet in vraag. Het is zo genormaliseerd om te lachen met personen met een functiebeperking, dat is in de queer community niet anders.”

 

Bivort zou graag meer queer mensen met een beperking op de voorgrond willen zien in Vlaanderen. “Laat neurodiverse mensen onderdeel zijn van campagnes van organisaties die de queer belangen verdedigen, nodig personen uit met een beperking die LGBTQIA+ zijn om te spreken op evenementen.” Verder denkt die ook na over de praktische zaken. “Zorg er als organisatie ook voor dat je evenementen rolstoeltoegankelijk zijn. Dat zou een basisvoorwaarde moeten zijn.”

Lou Van Hecke Hij/hem 22 jaar oud Gent

“Als queer persoon van kleur heb ik soms schrik om naar bepaalde feestjes in queer spaces te gaan”, vertelt Lou Van Hecke. Als Belgisch-Indiase trans man hoorde hij al vaker van vrienden dat ze te maken kregen met racisme in homobars. “Mensen denken soms dat personen van kleur niet queer kunnen zijn, wat absoluut niet waar is. Je etniciteit en hoe je je kleedt, bepalen heel hard hoe je binnen de queer community ontvangen wordt. Dat vind ik ontzettend jammer.”

Van Hecke merkt uit zijn omgeving op dat er meer nood is aan queer organisaties die personen van kleur een stem geven. “Hoeveel organisaties voor queer personen van kleur zijn er eigenlijk? Ik kon ze op één hand tellen.”

De bekendste organisatie in België die zich inzet voor queer personen van kleur is Merhaba vzw. Zij zijn een organisatie die zich inzetten voor queer personen met een migratieachtergrond, met hun vaste vestiging in Brussel. “Merhaba vzw is degene die er het meest uitsprong, maar het feit dat hun activiteiten in Brussel doorgaan, is voor de meesten ook een drempel”, zegt Lou Van Hecke. Hij zou graag meer intersectionaliteit zien in bestaande LGBTQIA+ organisaties. “Een aanpak waarbij iedereen zich gehoord voelt, zou fantastisch zijn. Hierdoor is het belangrijk om de bestaande perspectieven van organisaties open te trekken en verder te kijken dan een wit, cisgender, able bodied perspectief.”

Amber Khady Niang Zij/haar 23 jaar oud Berlaar

“Ik ben vaak de dikste en de donkerste persoon in queer spaces”, vertelt Amber Khady Niang. “Voor mij is dat geen nadeel, maar voor anderen blijkbaar wel. Ik heb al vaker te horen gekregen dat mensen niet op me vallen omwille van mijn gewicht of huidskleur. En dat vooral in queer spaces, waar iedereen geaccepteerd zou moeten worden.”

Een veilige haven kon Niang helaas niet vinden binnen de queer community. “De moeilijkheden die ik ondervind, probeer ik met mijn queer vrienden te bespreken, maar ik merk dat zij mij onvoldoende begrijpen. Wanneer ik hen vertel dat mensen me niet willen omwille van mijn gewicht, reageren ze verbaasd. ‘Maar je bent net mooi!’, zeggen ze dan. Toch weet ik van mezelf dat ik mooi ben. Helaas kijken veel mensen niet verder dan mijn huidskleur of de breedte van mijn buik.”

Niang vindt dat organisaties écht kunnen veranderen, als ze dat willen. “Het begint al bij de muziek die er wordt gespeeld op grote evenementen als de Pride. Verschillende stijlen mixen zou een breder publiek al trekken.” Daarnaast pleit Niang voor meer diversiteit op en naast het podium. “Denk maar aan dikke dansers, andersvalide DJ’s, gevarieerde sprekers en artiesten. Het is net die representatie die zo ongelofelijk belangrijk is.”

 

Indra-Lee Gooris 24 jaar oud Zij/haar Antwerpen

“Als biseksuele vrouw belichaam ik de letter B in LGBTQIA+. Toch merk ik ook in de queer community uitsluiting als het aankomt op mijn seksuele voorkeur”, vertelt Indra-Lee Gooris. “Wanneer ik aan mensen vertel dat ik bi ben, geloven ze me vaak niet. Ze geven me slechts twee keuzes: ofwel ben ik hetero en wil ik ‘speciaal doen’ door ook op meisjes te vallen, ofwel ben ik gewoon lesbisch maar durf ik er niet voor uit te komen. Het lijkt wel of biseksueel zijn, als derde optie, zelfs niet bestaat.”

 

Daar gaat volgens Gooris veel frustratie mee gepaard. “Ik moet altijd uitleggen dat biseksuele mensen niet altijd per se voor de helft op jongens en voor de helft op meisjes vallen. Het is niet zomaar fifty fifty. Die ratio ziet er bij iedereen anders uit. Zo kan je ook als biseksueel persoon op trans- en non-binaire personen vallen, maar dat wordt vaak vergeten. Net omdat het bij iedereen zo verschillend kan zijn, maakt dat het ook moeilijker te beschrijven. Biseksuele personen beleven dat op hun eigen manier, dat lijkt voor velen moeilijk te vatten.”

 

Indra-Lee Gooris wil organisaties meegeven om zich in te zetten op informatie inwinnen en om empowerend te werk gaan. “Ik denk dat het belangrijk is dat organisaties op zoek gaan naar de blinde vlekken in hun werking, door bijvoorbeeld artikels of boeken te lezen over ervaringsdeskundigen en historici die werken rond gender en seksualiteit. Het is maar door constant bij te blijven leren, dat organisaties hun veld kunnen verbreden.”