Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
"Laat iedereen gewoon vrij en gelukkig zijn.”
Een coming-out als LGBTI+ kan een keerpunt in het leven van de persoon in kwestie betekenen. Het is een moment dat voor velen memorabel is. Bij zo’n coming-out is er natuurlijk ook de andere kant van het verhaal: de omgeving van de LGBTI+-persoon. Reacties zijn uiteenlopend en persoonlijk. Vaak is het een gradueel proces dat in het beste geval uitmondt in acceptatie.
ZIZO deelt deze week drie getuigenissen om te tonen hoe zo’n coming-out kan verlopen. Elk van de verhalen is uniek en werpt een blik op de beleving van de omgeving. Vandaag laten we Ulas, broer Mert Ali en papa Önder aan het woord.
Ulas is een homoseksuele jongen, zijn ouders zijn afkomstig van Turkije. Hij heeft een jongere broer waarmee hij een sterke band heeft. Samen met zijn papa en zijn broer heeft Ulas het over de periode van zijn coming-out en de manier waarop zijzelf en hun omgeving hiermee zijn omgegaan.
Ulas: “Mijn familie is van Turkse afkomst. Mama is moslima, niet extreem. Ze volgt eerder een modern geloof. Mijn vader is niet gelovig, wat ik lange tijd niet geweten heb. Voordat ik bij mijn familie vertelde dat ik op jongens viel, heb ik de film Mixed Kebab gekeken, om me alvast voor te bereiden op het ergste. (lacht)
Toen ik nog ‘in de kast zat’, begon ik als jonge tiener meer en meer afstand te nemen van mijn vader. Uit voorzorg, omdat ik bang was gekwetst te worden. Ik begon mezelf meer en meer af te sluiten, tot ik met depressieve gevoelens zat toen ik veertien was. Ik was vaak kwaad, begon regelmatig te roepen, en mijn ouders hadden door dat er iets mis was. Zij hebben er toen ook onder geleden. Toen ze zich geen raad meer wisten, hebben ze me meegenomen naar een psycholoog, zonder mij er op voorhand iets over te vertellen. Ik zat in de auto en had geen idee waar we naartoe reden.”
“Hoewel ik er geen problemen mee had dat Ulas homoseksueel was, was het wel een onbekende situatie voor mij.” - Önder, papa van Ulas
Opgelucht
Önder (papa): “Ik ben achteraf gezien heel blij en opgelucht dat we die stap naar een therapeut gezet hebben. Ulas had het zelf duidelijk moeilijk en heeft hier veel steun uit gehaald. Ook voor mij heeft spreken met een therapeut geholpen om beter met de situatie om te gaan. Hoewel ik er geen problemen mee had dat Ulas homoseksueel was, was het wel een onbekende situatie voor mij. Ik moest bekijken hoe ik er het best mee kon omgaan. Daarom heb ik aan die therapeut gevraagd hoe mijn vrouw en ik de situatie het best aanpakten. Zeker omdat Ulas duidelijk zelf moeite had met zijn geaardheid.”
Ulas: “Ik ben zelf heel dankbaar dat mijn ouders voor mij die stap naar een therapeut gezet hebben. Dat heeft me enorm geholpen mezelf te accepteren en te outen.”
Önder (papa): “Om voor mezelf meer vat te krijgen op de situatie heb ik ze ook op mezelf geprojecteerd. Ik vroeg me af hoe ik me zou voelen als ik mezelf zou moeten forceren om te houden van iemand waar ik me niet tot zou aangetrokken voelen. Net zoals ik niets voel voor mannen, kan Ulas er niets aan veranderen dat hij niets voor vrouwen voelt."
“Voordat je jezelf out als homoseksueel, wordt er door anderen vaak niet aan gedacht dat je wel eens homoseksueel zou kunnen zijn.” - Ulas
Önder (papa): “Ik was er eigenlijk al op voorbereid dat Ulas homoseksueel kon zijn. Toen hij nog een kind was, keek hij liever naar prinsessen dan naar auto’s. (lacht) Natuurlijk hoeft dat niets te betekenen. Toen Ulas puberde, deed hij pogingen om iets met meisjes te beginnen, maar het viel op dat dat eerder was om het te proberen.”
Ulas: “Voordat je jezelf out als homoseksueel, wordt er door anderen vaak niet aan gedacht dat je weleens homoseksueel zou kunnen zijn. Mijn ouders hadden er wel eens naar gevraagd, zij zijn in dat opzicht heel modern. Je zou dat op het eerste gezicht niet denken door hun Turkse afkomst, maar ze staan verder dan sommige Belgen.”
“Ik verschoot er vooral van dat hij dat zo lang voor zichzelf had gehouden.” - Mert Ali, broer van Ulas
Familie
Ulas: “Over de reactie van mijn broer maakte ik me niet echt zorgen. Al was ik wel bang dat ik niet meer zijn grote voorbeeld zou zijn.
Mert Ali (broer): “Toen Ulas mij vertelde dat hij homoseksueel was, had ik dat niet verwacht. Ik verschoot er vooral van dat hij dat zo lang voor zichzelf had gehouden, of dat gevoel had ik toch. Toen hij het me vertelde was hij veertien jaar. Ik had er van in het begin geen probleem mee. Het veranderde niets aan het feit dat hij mijn broer is.
Ulas: "Op familiefeestjes vroegen familieleden telkens ‘hoe het met de meisjes gaat’. Ik zei dan niet dat ik op jongens val, ik lachte het eerder weg en begon over andere dingen te praten.
Mezelf outen bij familieleden buiten ons gezin is lastiger geweest. Mijn meest negatieve ervaring was met een tante van moederskant. We waren altijd heel close, ze was als een tweede moeder voor mij. Toen ik haar vertelde dat ik homo was, heeft ze heel negatief gereageerd. We hebben zo’n vier of vijf jaar geen contact gehad. Mijn mama heeft toen ook alle contact met haar zus verbroken. Dat was een heel zware periode. Ondertussen praten we gelukkig weer met elkaar. Toch begrijpt ze het nog steeds niet en beschouwt ze het als een keuze die ik evengoed achter me zou kunnen laten.”
“Ik trek me er niet zoveel van aan wat anderen denken.” - Önder, papa van Ulas
Mert Ali (broer): “Tegenover andere mensen ben ik er heel open over dat Ulas homo is. Ik zeg het gewoon wanneer mensen ernaar vragen, al ga het niet zelf aanbrengen of zeggen. Dat is niet aan mij om te vertellen.”
Önder (papa): “Ik ondervind af en toe wel afkeuring van anderen. Dat het taboe nog leeft, voel ik dan wel. Ik spring daar echter snel over, ik trek me er niet zoveel van aan wat anderen denken.”
Ulas: “Nu heb ik meer zelfvertrouwen dan vroeger, ik ga me niet meer anders gedragen of me generen bij andere familieleden. Mijn papa is er ook open over en komt voor me op, net als mijn broer, dat geeft me kracht.”
“Hopelijk hoeft homoseksualiteit geen taboe meer te zijn." - Mert Ali, broer van Ulas
Mert Ali (broer): “Aan anderen kan ik alleen maar aanraden om je broer, zus of familielid te aanvaarden zoals hij/zij is, net zoals je dat voordien deed. Dat is nodig om de familieband te behouden. Als je dat niet doet, ben je naar mijn mening zelf verantwoordelijk als de ander je achterlaat.
Ik denk dat het heeft geholpen om Ulas als broer te hebben, omdat ik daardoor zelf anderen niet ga veroordelen. Ik kan er nu een beter plaatje opplakken zonder de vooroordelen die je weleens hoort van mensen die niet in aanraking komen met LGBTI+. Daarom denk ik ook dat het belangrijk is dat holebi’s en trans personen zich outen en ook hun omgeving hier open over is, zodat bijvoorbeeld homoseksualiteit geen taboe meer hoeft te zijn.”
Önder (papa): “Dat Ulas homoseksueel is, verandert niets aan het feit dat hij mijn zoon is, punt aan de lijn. Ouders die hun kinderen verstoten omwille van hun geaardheid begrijp ik niet. Zij zouden beter de normen bevragen dan hun eigen kind te veroordelen. Ik ben open voor elke aard van de mens. Of het nu om geloof, ras of seksualiteit gaat. Iedereen is welkom. Ik vind de situaties in sommige andere landen schrijnend. Laat iedereen gewoon vrij en gelukkig zijn.”
Eigen verslaggeving