Het is mei 1997, een tijd waarin de Vlaamse boyband Get Ready! ongekende hoogten bereikt in de hitlijsten met nummers zoals ‘Diep,’ ‘Laat,’ en ‘Vuur (diep in mij)’. Jean-Marie Desreux, Koen Bruggemans, Glenn De Gendt en Jimmy Samijn bevinden zich op de top van hun roem als jonge tieneridolen. De Vlaamse Showbizzwereld ligt aan hun voeten.

Deze situatie verandert echter abrupt wanneer ZIZO  van de ene op de andere dag het privéleven van de vier jongens openbaar maakt en hen out als homoseksueel. Get Ready! spant met succes een rechtszaak aan tegen het blad. In 1998 beval de Brusselse rechtbank om het betreffende magazine uit de handel te halen. 

Een retrospectieve kijk

De huidige redactie van ZIZO distantieert zich volledig van de werkwijze die destijds werd gehanteerd door de eindredactie van het magazine. Maar kan de frustratie die toen heerste over het gebrek aan representatie wel begrijpen. Samen met manager Marc Debouver en bandleden Koen en Jimmy kijken we terug op die periode, maar ook op de jaren nadien en op de impact die dit hoofdstuk zowel professioneel als persoonlijk op hen heeft gehad.

Marc (manager): ‘Ik herinner me nog goed dat de afspraak met ZIZO toch wel wat moeilijkheden met zich meebracht. Het werd meerdere keren afgezegd voordat we uiteindelijk elkaar ontmoetten in de gebouwen van VTM. Echter, het gevoel bij de jongens zat niet helemaal goed op dat moment, vooral toen de journalist een vorige editie liet zien met nogal expliciete cartoons.’

Niet dat ik me bewust verstopte, ik woonde toen zelfs samen met mijn vriend, maar ik had helemaal geen behoefte om mijn persoonlijke leven te etaleren

Jimmy: ‘Ik kan me dat nog levendig voor de geest halen. Dat stond allemaal zo ver van mij af. En eerlijk, ik was daar toen ook helemaal niet mee bezig. Niet dat ik me bewust verstopte, ik woonde toen zelfs samen met mijn vriend, maar ik had helemaal geen behoefte om mijn persoonlijke leven te etaleren. En dat is nu eigenlijk nog altijd zo. Ik blijf altijd voorzichtig op dat vlak. Ik probeer anderen altijd een zekere mate van privacy te gunnen en hoop op mijn beurt dat zij mij ook mijn eigen leven laten leiden.’

Uiteindelijk zal het interview niet plaatsvinden. Een ontevreden redactie van ZIZO uit meermaals haar ongenoegen bij het management, dat voet bij stuk houdt en de jongens van Get Ready! beschermt. Dat dit uiteindelijk in hun gezicht zou ontploffen, had niemand kunnen denken.  

En dan komt dat moment van publicatie. Wat doet dat dan met jullie?

"Manneke, boek zo snel mogelijk een reis, je moet even weg."

Koen: ‘Ik was toen al op vakantie. Glenn en Jean-Marie ook. Jimmy was de enige die nog in het land was.’’
Jimmy: Klopt. Dat was een beetje surreëel. Ik stond in de keuken van ons appartement toen Marc belde. Die wist natuurlijk al lang wat er ging gebeuren. "Manneke, boek zo snel mogelijk een reis, je moet even weg." En dat hebben we dan gedaan. Naar Nice. Om de hele ophef  te vermijden. En het was al behoorlijk tumultueus aan het worden. Best grappig als ik nu terugkijk. We zaten op dat moment op de luchthaven van Zaventem en iemand was daar Het Laatste Nieuws aan het lezen, waar we op de voorpagina stonden. En ik zat daar gewoon naast, met mijn zonnebril op mijn neus, half aan het meelezen.’

Maar op een bepaald moment wordt de druk toch te groot en moeten jullie terugkeren. Wat ging er op dat moment in je om?

 Jimmy: ‘Teleurstelling. Je privéleven wordt plotseling open en bloot op straat gegooid. En ik vond dat vooral erg voor mijn familie. Weet je dat mijn moeder bij de slager werd nagewezen en dat er werd gezegd “kijk, dat is de ma van die janet”.’
Koen: ‘Ik had destijds nooit kunnen voorzien welke impact dit allemaal zou hebben. We waren toen nog maar 20 jaar oud. Da’s nog heel erg jong. We leefden echt in een droomwereld en konden dingen doen die anderen niet konden. Ik dacht oprecht dat iedereen ons altijd graag zou zien. Je zou het naïef kunnen noemen, maar we waren gewoon onszelf. Gewoon vier jonge jongens die plezier willen hebben. Ik had nooit kunnen bedenken dat er op een gegeven moment een kanon op ons gericht zou staan...’

We werden uitgemaakt voor rotte vis en er wachtten ons zelfs groepjes met niet zo’n fijne bedoelingen op.

Jimmy: ‘Dat artikel heeft echt heel veel in beweging gezet. De eerste optredens nadien waren echt moeilijk. We werden uitgemaakt voor rotte vis en er wachtten ons zelfs groepjes met niet zo’n fijne bedoelingen op. Pas op, we hebben heel veel steun gehad van onze trouwe fans. Maar in die periode waren er kinderen die onze posters van hun muren moesten halen van hun ouders. Het stigma rond homoseksualiteit was destijds nog zeer sterk aanwezig... Nu ik er zo over vertel, besef ik dat dit hoofdstuk in mijn leven er eentje is dat ik nooit zal vergeten, maar het heeft me uiteindelijk wel mee gevormd. En sterker gemaakt.’

Hoe is dat voor jou, Koen? 

Koen: ‘Bij mij is er toch wel wat van blijven hangen, hoor. Tot op de dag van vandaag draag ik nog altijd  bepaalde ervaringen met me mee, die wellicht niet per se voortkwamen uit die periode, maar toen wel sterk werden getriggerd. Het gevoel dat niet iedereen even positief naar me kijkt, heeft tot op de dag van vandaag nog steeds invloed op mij. Ik heb nu nog altijd angst om uitgelachen te worden of beoordeeld te worden door anderen. Na zo'n ervaring ben je niet meer dezelfde mens.’ 

Maar ik koester nog altijd een zekere achterdocht. Het gevoel van aankomen op een plek en bang zijn om beoordeeld te worden, blijft bij mij aanwezig

ZIZO: Heeft die situatie enige invloed gehad op jouw persoonlijke ontwikkeling?

Koen: ‘Ja, toch wel. Voor mij is de hele situatie toen een microtrauma. En pas op, ik ben vandaag de dag de meest positieve mens. En ik kan intussen natuurlijk alles in de context van de tijd plaatsen (zonder afbreuk te doen aan de ervaringen van personen die dit vandaag meemaken). Maar ik koester nog altijd een zekere achterdocht. Het gevoel van aankomen op een plek en bang zijn om beoordeeld te worden, blijft bij mij aanwezig. Of het nu op mijn huidige baan in het onderwijs is of op het podium met Get Ready! De onzekerheid blijft altijd bij mij aanwezig. Ergens heeft mijn onderbewuste destijds het signaal gekregen dat mensen mij potentieel minder graag kunnen zien vanwege wie ik ben.’

Jimmy: ‘Naarmate ik ouder word, kijk ik naar de dingen met een andere blik, meer vanuit een overkoepelend perspectief. Nu, wij zijn ook alle vier compleet andere personen. Ik ben van mezelf heel rustig. Koen is veel extraverter dan mij. Waar ik er de voorkeur aan geef om me terug te trekken in mijn eigen cocon, geniet Koen juist van het gezelschap van anderen. Daardoor heb ik me ook altijd veel minder blootgesteld aan externe prikkels. En dat is heel bewust. Ik begrijp heel goed wat de impact kan zijn op je (on)zekerheid wanneer je voortdurend wordt aangesproken.’

De jaren '90 lijken misschien niet zo ver weg, maar je moet weten dat de samenleving op dat vlak echt helemaal anders was. Er mocht vooral “niet te veel reclame voor gemaakt worden”

Wat was er toen als bekend LGBTI+ persoon eigenlijk zo anders dan nu?

Koen: ‘De jaren '90 lijken misschien niet zo ver weg, maar je moet weten dat de samenleving op dat vlak echt helemaal anders was. Er mocht vooral “niet te veel reclame voor gemaakt worden”. Het was bijna ondenkbaar om ermee naar buiten te komen dat je een vriend had. In die sfeer zijn wij ook alle vier opgevoed. In de jaren ’80 en ’90 werd daar niet over gepraat. Alles draaide om studeren en werken, en zeker niet om emoties. Maar als homotiener heb je net heel véél gevoelens en nergens kon je daar mee terecht.’
Jimmy: ‘Dat verklaart ook deels waarom we nooit naar voren zijn gekomen als boegbeelden voor de LGBTI+ gemeenschap. Het kwam zelfs niet in me op om die rol op me te nemen.’

ZIZO: Hadden jullie, als jonge artiesten, zelf inspirerende rolmodellen in de showbizz binnen de LGBTI+ gemeenschap?

Koen: ‘We wisten natuurlijk wel wie gay was. En het viel ons ook op dat we daar direct heel goed bevriend mee werden. Bijvoorbeeld presentatoren Dré Steemans (nvdr. Felice) en Kurt van Eeghem, die ons ook nog mediatraining gaf. We keken echt naar hen op en dachten: "Wow, deze mensen vinden ons geweldig!" Maar die personen waren helemaal geen boegbeeld. Dat was toen gewoon heel moeilijk.’
Jimmy: ‘ Zanger Will Ferdy bijvoorbeeld wel. Wij mochten ooit met hem gaan uiteten. Hij heeft tijdens zijn leven echt gestreden voor LGBTI+ rechten. Maar laten we niet vergeten dat zijn leven én zijn carrière daar wel door beïnvloed zijn.’

Moesten we anno 2023 in dezelfde situatie hebben gezeten, zouden we dat zeker anders doen. Er is immers nog altijd zoveel nood aan positieve representatie. Zeker als tiener kijk je op naar mensen die bekend zijn

ZIZO: Het is belangrijk om te benadrukken dat dit de toenmalige werkwijze van ZIZO niet rechtvaardigt, maar de redactie van ZIZO had het toen over ‘een samenzwering van stilte’. Ze hadden kritiek op het feit dat jullie je geaardheid om commerciële redenen verborgen hielden en dat het openlijk uitkomen hiervan een cruciale en positieve representatie zou zijn voor veel LGBTI+ jongeren, in of uit de kast. Hoe kijk je daar nu tegenaan?

Koen: ‘Los van het tijdsbeeld, is dit achteraf bekeken natuurlijk een gemiste kans geweest. Moesten we anno 2023 in dezelfde situatie hebben gezeten, zouden we dat zeker anders doen. Er is immers nog altijd zoveel nood aan positieve representatie. Zeker als tiener kijk je op naar mensen die bekend zijn. Ik was afgelopen week, in de aanloop naar dit interview, nog aan het denken “hoe moeten wij mensen hebben teleurgesteld”’. 

Ik ben oprecht mild ten opzichte van wie we destijds waren: vier jonge gasten van 20 jaar oud die simpelweg plezier wilden maken en eigenlijk helemaal nog niet veel te vertellen hadden

Jimmy: ‘Na het uitkomen van dat bewuste artikel in ZIZO zijn er verschillende jonge mensen naar ons toegekomen die zeiden: “Dankzij jullie heb ik mezelf leren ontdekken”. En dan durfden ze dat thuis ook te zeggen. Daaraan zie je dat er wel nood was aan die representatie. Én wat de kracht van bekendheid kan zijn. Maar nogmaals, ik ben oprecht mild ten opzichte van wie we destijds waren: vier jonge gasten van 20 jaar oud die simpelweg plezier wilden maken en eigenlijk helemaal nog niet veel te vertellen hadden.’

ZIZO: Hebben we in Vlaanderen in 25 jaar tijd voldoende stappen gezet in de acceptatie van LGBTI+ personen?

Koen: ‘We hebben enorme stappen gezet. Maar soms bekruipt me toch een dubbel gevoel. Er heerst veel polarisatie in de samenleving. Moest ik als boegbeeld kunnen optreden, zou ik blijven vechten voor onze rechten…maar tegelijk ook dankbaar zijn. We hebben zoveel bereikt op korte tijd. Laten we dat vieren. Ik ben elk jaar aanwezig op de Belgian Pride en Antwerp Pride. Heerlijk vind ik dat. Maar ik ben het er niet mee eens dat Pride in de eerste plaats een protest is. Pride is een feest!’

ZIZO: Bestaat er dan zoiets als LGBTI+ moeheid?

Koen: ‘Bij een deel van de bevolking heerst inderdaad die perceptie en ik vind het belangrijk om daar oog voor te hebben. Neem nu de term LGBTI+. We kunnen niet ontkennen dat deze voor controverse zorgt. Misschien moeten we dat beter uitleggen. Inmiddels zijn er zoveel letters toegevoegd dat ik soms twijfel of deze nog geschikt is als overkoepelende term om naar buiten te treden. Misschien moeten we benadrukken dat echt íedereen zich bevindt binnen een spectrum van romantische of seksuele oriëntaties. Iedereen heeft zijn eigen unieke identiteit en iedereen is “normaal”.

Door kennis te maken met het brede spectrum van identiteiten, helpen we hen bij het vormen van hun eigen identiteit. Natuurlijk hoeven ze niet beperkt te blijven tot een specifiek label, maar het geeft hen wel een richting en een manier om zichzelf uit te drukken

'Aan de andere kant geloof ik sterk in het belang van het bieden van taal. De verschillende begrippen (die sommige mensen wellicht verwarrend vinden) geven uiteindelijk taal aan jonge en minder jonge mensen die zichzelf aan het ontdekken zijn. Door kennis te maken met het brede spectrum van identiteiten, helpen we hen bij het vormen van hun eigen identiteit. Natuurlijk hoeven ze niet beperkt te blijven tot een specifiek label, maar het geeft hen wel een richting en een manier om zichzelf uit te drukken.’

Jimmy: ‘Klopt. Onze generatie had die taal nog veel te weinig. Terwijl wij ook vragen hadden. Ik wist zelfs niet dat homoseksualiteit bestond. Daar werd toen in alle talen over gezwegen. Op een bepaald moment word je dan verliefd op een jongen en stel je je vragen. “Oei, wat is dat hier met mij”. En we konden daar nergens mee terecht.’

ZIZO: Iets helemaal anders, nog grote plannen met Get ready?

Jimmy: ‘ Ja, het wordt een zomer vol optredens. Van Bredene tot Leopoldsburg. Ik ben echt blij dat we na 25 jaar nog altijd kunnen doen waar we gelukkig van worden. En dat we andere mensen wat ambiance en nostalgie kunnen bezorgen. Ongeacht hoe je het bekijkt, de jaren ‘90 waren voor mij absoluut een prachtige periode, misschien wel de mooiste van mijn leven.’

Koen: ‘Helemaal akkoord. En daar laten we anderen héél graag van meegenieten.’

ZIZO: Als afsluiting rest ons nog één vraag. Zijn we weer vrienden?

Koen: ‘Allee, kom hier voor een knuffel. Maar echt nooit meer doen he.’ 

ZIZO: Beloofd!