Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Proud in fetish: drie fetisjisten getuigen
“Er zijn geen echte fetisjisten meer”, zei mijn vriend Sébastien toen we na een nachtje stappen terug naar huis wandelden. Dat was voor de opmars van het coronavirus. “Mensen denken dat als je op zaterdagavond een harnas draagt, je fetisjist bent, maar het is veel meer dan dat.” Ik kan hem geen ongelijk geven. Daarom ben ik in gesprek gegaan met Uri, Gaël en Nicolas, drie fetisjisten.
Uri is een jonge dominante puppy-playfetisjist die gevat uitlegt hoe voor hem fetisjisme zich verhoudt tot zichzelf en de anderen. Gaël is een fiere fetisjist met de titel Mister Leather Belgium 2020 en oprichter van het project #wearefetish om vooroordelen in onze gemeenschap te lijf te gaan. Nicolas legt zijn accent op het communitygevoel. Alle drie geven ze een unieke, frisse en ongedwongen kijk op fetisjisme.
Die kijk is niet louter seksueel. Als sexpert gay is mijn visie af te stappen van het idee dat we lichamelijk plezier enkel kunnen beleven in een stramien van eten, drinken en neuken, en de codes die daarmee gepaard gaan. We kunnen met ons lichaam merkwaardige dingen doen, we kunnen plezier hebben met ongebruikelijke delen van ons lichaam, in ongewone situaties, op ongewone plaatsen en in ongewone outfits met ongewone materies. Fetisjisme hoort hier zeker bij.
Fetisjisme stelt je de vraag: wie ben ik, wat is mijn verlangen, welke relaties kan ik aangaan, welke relaties kan ik bedenken, verveelvoudigen of vormgeven in mijn relatie tot mezelf en tot de anderen? Op welke manier kan ik homoseksueel zijn? Op welke manier kan ik mijn eigen homoseksualiteit uitvinden als deel van mezelf? Welke invloeden hebben vat op mij en raken me in het diepste van wie ik ben? Hoe kan ik zijn met de andere?
Puppy-playfetisjist Uri (hij/zijn)
Het was de leeftijd van Uri die me opviel: 24 jaar. Hij is een Meester met een sterke mening en persoonlijkheid. Uri is al tien jaar openlijk gay. Uri: “Ik ga enkel een relatie aan met iemand die ook fetisjist is. Het is een manier om in het leven te staan. Het maakt me sterk. Het moet niet alle dagen seksueel zijn. In een normale setting, zoals bijvoorbeeld een feestje, kan ik aan mijn partner vragen iets te halen om te drinken. Daar ligt dan een ondertoon van dominantie in.” Dit strategisch spel van lichamelijk én mentaal genot dat zich verplaatst van een puur vestimentair fetisjisme naar wat voor velen een banaliteit lijkt (‘ga eens een glas voor mij halen’), illustreert de erotisering van fetisjisme als ingesteldheid, de kracht van het dominante woord en de onzichtbare macht over iemand.
Ik ben in mijn fetisjisme niet onderdanig. Momenten waarop ik bijvoorbeeld een puppy ben, ben ik ook dominant en ik ben zeker niet op zoek naar een baasje - Uri
Wanneer Uri over dominantie spreekt, denk ik aan macht. Fetisjisme is in zekere zin het erotiseren van macht, maar het onderscheidt zich van maatschappelijke macht. Het staat ver van het cliché van onderdanige CEO’s en pittige huisvrouwen. Dominantie is hier een relatie vol beweging. De rollen kunnen inwisselbaar zijn, hoewel dit voor Uri geen optie is. Uri: “Ik ben in mijn fetisjisme niet onderdanig. Momenten waarop ik bijvoorbeeld een puppy ben, ben ik ook dominant en ik ben zeker niet op zoek naar een baasje. Ik ben een controlefreak. Ik verlies nooit controle en ik sta geen macht af. Daar heb ik mijn persoonlijke redenen voor.”
Als Meester neemt Uri afstand van het anonieme Meester-slaaf-ritueel. Uri: “Ik voel me zeker niet beter dan een ander. Ik wil niet de klootzak uithangen die zijn ding doet en dan de ander achter laat.” Alles gebeurt binnen de afgesproken grenzen. Uri: “Ik ben geen voorstander van eenmalige dates. Ik heb graag dat er vertrouwen groeit en dat doe je niet op één date. Ik heb connectie met de ander. Het wederzijds vertrouwen dat je opbouwt, geeft genot aan elkaar en daar ga ik fel in op. Het is een intense verbondenheid als ik als Meester genot geef en er geen enkel scenario op voorhand is uitgeschreven. Het is voelen in zijn meest pure vorm.” Uri heeft al enkele liefdevolle relaties achter de rug en wil zijn horizon blijven verruimen. Hij heeft ervaring met een polyamoureuze relatie en voelt zich daarbij veilig en geborgen.
Uri loopt nooit zomaar mee in een Gay Pride. In zijn fetisjkledij zal je hem altijd vinden onder de ‘gewone’ mensen. Uri: “Ik wil mensen laten zien wat fetisj is. Veel mensen kijken neer op mensen in leer, in rubber, als puppy… Ook in onze gemeenschap. Ik zeg altijd: het is misschien niet jouw normaal, maar het is wel mijn en anderen hun normaal. Het is geen fait divers.” Never hide what makes you special, staat op zijn tanktop geschreven. “We zijn allemaal even prachtig als mens. Te veel mensen stuiten op vooroordelen en taboes als het over fetisj gaat en dan kan de weg lang zijn om jezelf ten volle te beleven.”
Gaël van #wearefetish (hij/zijn)
Deze laatste woorden van Uri leggen meteen de link naar Gaël. Hij leidt het project #wearefetish, een thema dat ontstaan is uit besef dat mensen binnen de gemeenschap worden geviseerd en gemarginaliseerd. Gaël: “Wanneer je Grindr, Planet Romeo of andere datingapps opent, word je snel geconfronteerd met titels als ‘no asians’, ‘no fats’, ‘no fems’. Er wordt ook nog vaak verwezen naar de term ‘clean’, wat insinueert dat mensen met hiv geen recht hebben op een actief seksleven. Vaak wordt gesproken vanuit een zekere onwetendheid en het verbaast me dat er zelfs binnen de gay-community mensen zijn die niet weten wat iemand die hiv-positief en ondetecteerbaar is, effectief betekent.”
Mijn eigen werkervaring in het domein van aidsbeleid, aidspreventie en aidsbeleving spreekt de woorden van Gaël niet tegen. Hij legt gevoeligheden bloot die getuigen van onwetendheid, angst en onzekerheid. Ook de nieuwe generatie die vandaag seksueel actief is en die de aidscrisis niet gekend heeft, kan vandaag een update gebruiken. Gaël: “Net van een gemeenschap die jarenlang heeft moeten vechten tegen de vooroordelen en discriminatie, zou je verwachten dat zij inclusie van minderheden op de eerste plaats zou zetten. Meer zichtbaarheid kan hierin een handje helpen. Voor mij is het in beeld brengen van diversiteit heel belangrijk. Uit de reacties die ik gekregen heb op het ‘We are Fetish’-filmpje, is gebleken dat daar duidelijk vraag naar is.”
“#wearefetish is een programma dat aandacht wil brengen voor minderheden binnen de community. Fetisj is een begrip dat losstaat van religie, afkomst, gender, hiv-status, vorm of kleur.” Foucault zei het ook: “We moeten opletten niet hetzelfde te zijn of te worden. Hetzelfde is saai. We moeten identiteit niet uitsluiten wanneer mensen plezier beleven door middel van deze of gene identiteit maar we hoeven deze identiteit niet te beschouwen als een universele ethische regel.”
In fetisjisme vindt Gaël veel van zichzelf terug. “Als tiener was ik al gefascineerd door specifieke stoffen en texturen, zoals bijvoorbeeld lycra. Vijf jaar geleden stapten mijn partner en ik de Mister B-shop in Antwerpen binnen. Wat ik daar toen zag, los van de toys, waren de outfits in rubber, neopreen, spandex en leer. Ik heb toen een rubber shortje gekocht dat ik alleen thuis droeg.”
De drempel om in een fetisjwinkel te stappen ligt bij velen heel hoog. Nochtans is dat nergens voor nodig. Gaël: “Enkele maanden later zijn we teruggegaan. We hebben er twee tickets gekocht voor de toenmalige Leather Pride in Antwerpen (nu Darklands, red.), ook al had ik geen leren outfit. De verkoper verzekerde mij dat zo’n fetisjevenement ruimdenkender was dan dat de naam liet vermoeden.”
Ik ontdekte de leathercommunity op sociale media en ik durfde daar mijn vragen te stellen: ‘Wat zeggen mensen als je in leer over straat - Gaël
Voor Gaël ging die dag een wereld open die in hem ingesloten was, een wereld vol verlangen naar iets wat bang maakt maar hem toch zoals de zwaartekracht tot de aarde aantrekt. Veel mensen onderdrukken hun seksuele of erotische verlangens. Daarom lijkt het ook op een tweede coming out wanneer je je eigen fetisjisme toelaat. Gaël: “Ik heb me toen laten overhalen om mee te doen met de Mister Fetish Boots verkiezing. Ik ging opnieuw langs bij Mister B, paste een leren broek en toen ik in de spiegel keek, besefte ik dat dit het begin was van een nieuw levenshoofdstuk. Het zat strak en voelde meteen fantastisch. Ik was een ander, meer zelfzekere persoon.”
Gaël werkte geleidelijk aan aan zijn beeldvorming, oorspronkelijk via Pinterest. “Ik ontdekte de leathercommunity op sociale media en ik durfde daar mijn vragen te stellen: ‘Wat zeggen mensen als je in leer over straat loopt? Wat vindt je familie ervan? Hoe doe je dat op je werk?’ Of praktischer: ‘Hoe geraak je probleemloos door de controles op luchthavens?’” Gaandeweg kwamen de en begon Gaël beetje bij beetje leer te dragen buiten de leatherscene. Gaël: “Alleen volledig leren outfits bewaar ik voor fetisjmeetings of -evenementen.” Fetisjisme is voor iedereen een ander proces, het is geen race en iedereen moet voor zichzelf hierin op eigen tempo en zonder verplichtingen of druk evolueren.
Communitygevoel bij Nicolas (hij/zijn)
Zo is het ook met Nicolas gegaan. Rustig en zelfzeker komt deze jonge leatherman me tegemoet. Mijn gesprek met hem was diepgaand, intens, speels en vooral eerlijk. Op zijn website staat samengevat waar hij voor staat: “Leather is something that empowers us. Leather is a second skin that shows who we really are on the inside. When what we are on the inside matches what we wear on the outside, that’s when the magic happens. When wearing leather, we all become an icon: the strong and proud leather man.” En voegt eraan toe: “Leather often comes with the image of masculinty, strength and confidence. When we wear leather, we embody those values.” Sterke woorden die gelden voor iedere fetisj.
Nicolas deelt zijn ervaring met een communitygevoel. “Ik ben al enkele jaren fervent fan van het Disneypark in Parijs. De magie, de kleuren, de muziek. Alles is er perfect en ik droom graag weg in deze wereld. Nog magischer was dat ik mijn passie voor Disneyland Parijs kon delen met andere mensen. Dat gemeenschapsgevoel maakt je niet alleen sterk in de groep, maar ook in de wereld rondom jou. Of het nu Disneyland of leder is, het gevoel is sterker dan jezelf.”
Mijn partner, waarmee ik al veertien jaar een gesloten relatie heb, is een ongelofelijke steun geweest. En hij is dat nog altijd - Nicolas
Nicolas herkende dat groepsgevoel en die verbondenheid met anderen in de leathercommunity. In zijn leren outfit komt hij zelfzeker en toegankelijk over. Nicolas: “Seks is één ding, en seks is menselijk. Voor mij gaat het veel verder, het is de kracht die door de look en de materie gaat die me sterk maakt en maakt wie ik ben. Ik voel me goed in de leathercommunity, zoals ik me ook goed voelde in de Disneygemeenschap.”
Empowerment is het woord dat op zijn leren lijf staat gegraveerd. Hij maakt zichzelf sterker in een groep mensen die dezelfde passie delen. Nicolas is nog maar een half jaar openlijk fetisjist. Nicolas: “Ik durfde vroeger niet eens alleen iets gaan drinken in een homobar. Dat is nu veranderd sinds ik mijn fetisjisme ook ten volle en openlijk beleef. Mijn partner, waarmee ik al veertien jaar een gesloten relatie heb, is een ongelofelijke steun geweest. En hij is dat nog altijd.”
Nicolas is een man van communicatie en vooral van connectie. Nicolas: “Ik wil mensen een stem geven. Als ik hen kan helpen zichzelf te zijn zoals ik ook mezelf kan zijn, ben ik een gelukkig man.” Hij werkt op dit moment zijn ideeën uit. Nicolas: “Ik wil fetisjisme demystifiëren. Veel mensen denken aan stoere leren mannen met zwepen die jou alleen als slaaf weten te appreciëren, terwijl de leathercommunity juist een heel open gemeenschap is. Daarom wil ik mensen binnen onze gemeenschap bij elkaar brengen om elkaar te appreciëren, respecteren en met elkaar te communiceren. Ik wil de hele gemeenschap en het gemeenschapsgevoel in een positief licht brengen. Dat kan door de verhalen van verschillende mensen samen te brengen. Het ene verhaal brengt me naar een ander verhaal en zo verder. Daar wil ik werk van maken in de vorm van gesprekken en ontmoetingen en die ervaringen in een boek gieten.”
Voor Nicolas is zichzelf in leer hullen een symbool van culturele transgressie en van persoonlijke transformatie. Ook bij Uri en Gaël vind je deze authenticiteit terug. Of je nu leer, rubber, neopreen draagt, of je nu een sportswear of een leatheraddict bent, dat maakt niet uit. In koppel, als single, als polyamoureus, seropositief, seronegatief, top, bottom, asian, black, blank… Fetisjisme is een ongelofelijke booster om te leven in het nu. Het kan zich uiten in kleine details, het kan zich uiten in een gemeenschap. Vrij zijn in al je seksualiteiten en je leven rijker maken door ongekende plezieren is van een immens onschatbare waarde. Laat opwinding in je leven toe, speel met je seksualiteit, voel, tast en ruik vooral. Don’t hide, be fetish and step into your own light.
Eigen verslaggeving