Bij historische gebeurtenissen herinneren we ons jaren later nog waar we ons bevonden op het moment dat we het nieuws vernamen. Het lijkt wel alsof Gentse cis mannen afgelopen weekend een even traumatische ervaring moesten doormaken. Geen nood, volgend jaar is 99,9% van jullie weer vergeten waar je zat die eerste oktober. Net als ik, ook een cis man. Want ik ben geboren als man en identificeer mij ook als man. Mijn seksuele voorkeur heeft niets te maken met de term cis. En neen, ik was niet aanwezig in het Gents café Blond op het moment dat ze daar kozen voor de veiligheid van hun klanten en personeel. Was dat wel het geval geweest dan had ik mij simpelweg verplaatst naar een andere plek om te feesten. Opportuniteiten genoeg. En daar knelt het schoentje: die ruimte kan je niet overal vinden als je geen cis man bent.

Discriminatie!

Maar het grote woord was gevallen: discriminatie. Je kan toch geen personen uitsluiten op basis van een gemeenschappelijk kenmerk? “Het was eens moeten voorvallen met groep X, het kot zou te klein geweest zijn” is een reactie die ik de afgelopen dagen maar al te vaak mocht horen. ‘Groep X’ verwijst dan wel telkens naar een groep in de maatschappij die op dagelijkse basis gediscrimineerd of uitgesloten worden. Daar wringt het verhaal voor mij dan weer: discriminatie houdt ook een machtscomponent in. Het betekent dat een groep die het voor het zeggen heeft gaat bepalen voor een andere groep wat kan of niet kan. Hier is het omgekeerde van tel. De groep die zoekt naar een veilige plek neemt actie om die ruimte mogelijk te maken. Een wereld van verschil in mijn ogen. En ja, ik ben in het verleden – als cis man – al in Blond geweest. Het is een unieke plek met een heerlijk gevoel, waar je merkt dat iedereen welkom is. Dus ook cis mannen, maar al zeker personen die zich op andere plekken niet helemaal veilig voelen.

Het was eens moeten voorvallen met groep X, het kot zou te klein geweest zijn”

Iedere vergelijking loopt ergens wel mank, maar holebifuiven bieden ook dergelijke ‘safe space’. In mijn eigen ontdekkingstocht naar mijn identiteit had ik die momenten en plaatsen ook bijzonder hard nodig. De zekerheid dat je onder gelijkgestemden zit, dat je niet verbaal of fysiek aangepakt zou worden omdat je een beetje anders bent of je een beetje anders voelt. Het is van kapitaal belang om die ruimte te hebben. Dat is wat Blond te bieden heeft voor de LGBTI+-gemeenschap en vooral te bieden heeft voor FLINTA* in Gent. Omdat het nodig is. Uiteraard wordt ondertussen alles gedaan om discriminatie de wereld uit te helpen, maar laat ons realistisch zijn: zo ver zijn we nog lang niet. In tussentijd lijkt het mij maar normaal en zelfs aangeraden dat we die ‘safe spaces’ mogelijk maken. Liefst niet in afgesloten clubs maar in publieke café’s!

Alle mannen buiten!

Maar zou ik het dan niet vervelend vinden als ik plots buiten vlieg en niet meer terug binnen mag, enkel en alleen omdat ik een cis man ben? Vervelend is hier wel het codewoord. Uiteraard zou ik dat niet aangenaam vinden, maar de reden waarom is voor mij stukken belangrijker. Blijkbaar is het noodzakelijk om anderen hun fijne avond te gunnen. Terwijl ik binnen 100 stappen al een ander danscafé bereikt heb is het voor degene die vertrouwen op hun stek in Blond niet mogelijk om dat te doen. Dan is mijn inspanning een bijzonder kleine moeite. Daarom onderschrijf ik de visie en actie die genomen werd. Uiteraard zijn niet alle cis mannen slecht. Maar wie een échte bondgenoot wil zijn probeert zich ook in te leven in de strijd van een ander zonder daar drama rond te moeten verkopen. Echte (cis) mannen weten waarom.

Dus, als cis mannen onder elkaar en hopelijk straks ergens aan een bar met een frisse pint: respecteer die andere, die niet-cis-man, en laat ons vooral zelf actie ondernemen als we zien dat een andere cis man de grens aan het overschrijden is. Als we zelf kunnen voorkomen dat het uit de hand loopt dan hoeven we nooit meer een pand te verlaten. Dan kunnen we allemaal terecht waar we graag zijn: aan de bar of op de dansvloer, zonder vrees en met veel plezier.

© Christophe Ramont Cobert