De film werd verboden in eigen land omdat hij zou “aanzetten tot homoseksualiteit”. In Cannes werd de film in première getoond in de sectie 'Un certain regard'. 

Like a rolling stone

Kena houdt van skateboarden, voetballen en rondhangen met haar maatje Blacksta (Neville Masati). Haar ambities reiken verder dan de plannen die Blacksta voor ogen heeft. Kena is de dochter van John Mwaura (Jimmy Gathu), een kruidenier met vernieuwende ambities in de politiek. Hij heeft een nieuw leven opgebouwd na de scheiding met zijn vrouw. Kena woont alleen met haar vermoeide, verbitterde, maar pittige moeder.

Ziki brengt haar vrije tijd dansend door met haar vriendinnen. Ze groeit op in een ogenschijnlijk modelgezin. Ze is de dochter van Rose Okemi (Patricia Amira) en Peter Okemi (Dennis Musyoka), de rivaal van Kena's vader. Ziki wil in geen geval zijn zoals iedereen. Met haar open geest wil ze de wereld ontdekken en haar buitengewone zelf zijn. 

We rollen samen met Kena haar omgeving in, op de tonen van opzwepend ritmische muziek. We kunnen Afrika haast ruiken, voelen de hitte en chaos van het verkeer perfect aan. Kena brengt ons langs spelende kinderen, via het bruisende Afrikaanse leven tot bij Blacksta, Ziki en tot bij mama Atim (Muthoni Gathecha), de plaatselijke roddeltante die de hele buurt aanschouwt en veroordeelt op haar eigen, luide, onbeschaamde manier.

Dicht op de huid

In zinderende beelden vol geur en kleur, worden we meegenomen in het leven van Kena en Ziki, die ondanks hun verschillen steeds dichter bij elkaar komen. Hoe dichter ze bij elkaar komen, hoe dichter wij hen op de huid zitten. De aantrekkingskracht tussen hen is te zien in prachtige close-ups waarbij we de vibrerende spanning haast door de poriën van hun huid kunnen voelen. Geen expliciete, minutenlang durende seksscène te bespeuren in deze prent. Wel een subtiliteit die de schoonheid van een tedere, onschuldige, haast naïeve liefde vat in tegelijk eenvoudige en oogverblindende beelden. 

We worden als toeschouwer zelf verliefd op Ziki, wanneer haar beeltenis op het doek verschijnt, gezien door de ogen van Kena.

Less is more

Less is more, ook in de scène waarin Kena en Ziki brutaal uit hun cocon worden gerukt en ten schande worden gemaakt en plein public. De duisternis van de nacht en de wazige close-ups van talloze ruggen, benen en schoenen versterken de chaos en het onbegrip tussen de meisjes en hun aanvallers waar wij als kijker getuige van zijn. We voelen haarscherp de vernedering in vertroebelde beelden.

Hoedje af voor regisseuse Wanuri Kahiu. Staande ovatie, al was dat door te blijven zitten tot de laatste letter van de aftiteling, op de tonen van het wonderschone Stay van Njoki Karu. 

De film is bovenal een zacht, onschuldig liefdesverhaal tussen twee meisjes met daartegenover de bikkelharde tegenkanting die zij krijgen van hun omgeving en land. Ook een ode aan de schoonheid van Afrika. Een must see voor de subtiel passionele zielen onder ons.