Wat maakten de cartoons los bij hen? ZIZO zweeg en luisterde naar wat de duo's te zeggen hadden. Deze week: wat zijn de gevolgen van haatmisdrijven? Is dit nog een probleem in België? Gaan LGBT+-personen zich hierdoor anders gedragen? 

Volgens het Call It Hate-onderzoek vindt bijna een op de twee Belgen dat geweld tegen holebi's en trans personen een serieus probleem is in ons land (46%). Iets minder dan de helft van de Belgen is er zich ook van bewust dat sommige holebikoppels niet hand in hand lopen op straat en dat transgender personen hun genderexpressie aanpassen in het openbaar uit schrik voor geweld (43%).

Eén derde denkt dat dit niet het geval is (33%) en een op de vier heeft geen mening (24%). Hieruit blijkt dat een grote groep er niet bij stilstaat dat veel LGBT+-personen heel bewust bezig zijn met de zichtbaarheid van hun seksuele oriëntatie of genderbeleving. 

Toen ik mijn transitie deed, bij mij was het in het begin wel zo dat als ik op de tram stapte ofzo dat ik naar de grond keek en eigenlijk niet durfde opkijken - Hannelore 

Volgens het LGBT-onderzoek van de Fundamental Rights Agency van de Europese Unie uit 2012 vermijdt een op de twee holebi’s in België hand in hand te lopen in het openbaar met een partner uit angst voor geweld, bedreigingen of intimidatie (54%) en een op de vier trans personen past daarom hun genderexpressie aan (27%). 

Haatmisdrijven zorgen er dus mee voor dat zowel slachtoffers als personen die zich met hen identificeren angstiger zijn en het gevoel hebben dat ze minder zichzelf kunnen zijn. Dit maakt dat ze hun gedrag en/of hun uiterlijk aanpassen, wat uiteraard velen een grote impact heeft op hun welbevinden. 

Het is zo van: verberg je eigen seksuele oriëntatie, je genderidentiteit. Verberg alles gewoon - Lawrence

Noah

"Als jongere die werd opgevoed in een kring van Getuigen van Jehovah werd ik er dagelijks meermaals op gewezen dat homo zijn het resultaat was van Gods schepping die niet was gegaan zoals gepland: man en vrouw. Ik merkte als kind al dat ik jongens leuk vond en er was altijd een klein plekje in mijzelf dat het toeliet iets voor jongens te voelen in de plaats van meisjes. Ik voelde me erdoor opgelucht en natuurlijk ook mezelf. Maar door de constante druk van mijn ouders en geloofsgemeenschap voelde ik mij elke dag ook schuldig.

Schuldig over hoe m'n lichaam signalen gaf als er een jongen passeerde die ik aantrekkelijk vond. Omdat ik het gevoel had dat er geen uitweg was voor mij en ik er ook met niemand over kon praten (omdat ik anders gestraft zou worden wat vaak gebeurde zoals m'n moeder die me maanden lang zou negeren en niet met me zou praten), leek het voor mij alsofik niet thuishoorde op deze planeet. 

Ik trok me vaker terug met een boek of deed net het omgekeerde en begon heel veel te studeren, te sporten of te dansen. Zolang ik bezig was, hoefde ik er niet bij stil te staan. Maar m'n emoties en verlangens haalden me in en ik werd verdrietig. Omdat ik me eenzaam en apart voelde, wou ik een eind maken aan m'n leven. Ik heb zelf nooit een fysieke poging gedaan maar de gedachte zoemde wel steeds door m'n hoofd. Naarmate ik ouder werd en m'n emoties beter leerde te relativeren, begon ik mijn gedachten en gevoelens te delen met mensen buiten mijn geloofsgemeenschap.

We bereiken allemaal onze bestemming tot wie we zijn, maar niemand had mij ooit gewaarschuwd voor dit hindernissenparcours - Noah

Ik verliet deze gemeenschap toen ik achttien was, werd geëxcommuniceerd en mocht geen contact meer hebben met mijn zogenaamde vrienden en familie. Ik ging bij verschillende psychologen langs (omdat ik toen niet goed wist welke organisaties mij konden helpen) maar ik vond maar geen klik met hen. 

Via een collega kwam ik terecht bij een mindfulness-therapeute die mij drie jaar lang heeft geholpen en begeleid. Dankzij haar leerde ik mijn verleden te accepteren, mijn eigenwaarde te appreciëren en nog heel veel zaken die mij hebben gemaakt hebben tot de Noah die ik vandaag ben. Ik leerde te communiceren en kwam, na heel veel vallen en opstaan, bij de juiste persoon terecht. Het neemt wel wat tijd voor je nieuwe mensen leert kennen en vertrouwen die met andere waarden en normen zijn opgegroeid - anders dan bij Jehovah's Getuigen.

Ik voelde me geaccepteerd voor wie ik was en m'n vrienden rondom mij zijn daarvoor de beste spiegel. Ik werd wat later geïntroduceerd tot de ballroom scene waarbij ik m'n eerste ball meemaakte in Amsterdam (gehost door Amber Ambiance Vineyard). Ik leerde er mijzelf nog meer te accepteren om wie ik was en m'n ballroom character helpt mij om dagelijks te vieren wie ik ben. Deuren gingen open toen ik mijn mond opendeed bij de juiste personen en dat vergt tijd. We bereiken allemaal onze bestemming tot wie we zijn, maar niemand had mij ooit gewaarschuwd voor dit hindernissenparcours."

Jamal

"In het verleden zocht ik noodgedwongen naar erkenning door de anderen te ‘pleasen’, zodat dat ze mijn verborgen kanten niet zouden zien. Dat werkte averechts. Achter een grote glimlach zat pijn en angst om te zijn wie ik werkelijk ben. Ik legde weerstand op mijn anders-zijn. Ik was bang om waarheidsgetrouw met mezelf te leven. Naarmate ik ouder werd, begreep ik dat hoe meer ik mijn anders-zijn onderdrukte, hoemeer pijn ik leed.

Door met compassie in verbinding te staan met mezelf en anderen kreeg ik uiteindelijk meer inzicht en openheid over waar ik weerstand hield. Ik kreeg erkenning, begrip om te zijn zoals ik ben en mij voel, voorbij de schaamte en angst. Toch is het niet omdat ik toen een gedeelte van mijzelf heb leren aanvaarden, dat het zo blijft. Het blijft een proces van heen en weer schommelen tussen gevoelens van aanvaarding en van weerstand, maar een deel van het lijden is zeker verlicht door er actief met bezig te zijn.

Er leeft wel een zekere angst in mij. Ik ga mijn partner geen hand geven op straat - Jamal

Ik had niet de keuze om te zijn wie ik ben en hoe ik mij voel. Het was wel aan mij om mijn verborgen kanten te aanvaarden of er tegenin te gaan. Ik kan mezelf afwijzen of aanvaarden. Al betekent afwijzen dat ik pijn zal voelen, want derealiteit kan ik niet veranderen. Daarom koos ik om actie te nemen en mij te verlossen van het lijden door me te aanvaarden voor wie ik ben.

Daar begint aanvaarding voor mij. Bij het omarmen van mijn natuur, van wie ik ben, wat ik voel en wat ik doe. Zowel mijn sterktes als mijn imperfecties. Mijn omgeving aanvaarden en anderen ontmoeten met een open geest en zonder vooroordelen. Het anders-zijn beleven zonder weerstand en zonder mij als gelijke en niet boven of onder iemand anders te stellen. Aanvaarding niet afdwingen. Niemand hoeft mij te aanvaarden. Iedereen is vrij om te denken wat hij wil. Zolang we elkaar met respect behandelen en een poging doen om elkaar te begrijpen."

Wie nood heeft aan een goed gesprek kan steeds terecht bij de Zelfmoordlijn of Lumi. Contact opnemen met Lumi kan via www.lumi.be of 0800 99 533. De Zelfmoordlijn 1813 is bereikbaar via het telefoonnummer 1813 en de website www.zelfmoord1813.be.