Cijfers van Lumi scheppen een grim beeld van het mentale, fysieke en sociale welzijn van de LGBTI+-community. Tussen midden maart en midden mei kreeg de opvang- en infolijn voor vragen rond gender en seksuele voorkeur 65 procent meer gesprekken in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. 12 procent van de gesprekken gaan over angst, eenzaamheid en depressie, in 5,7 procent van de gevallen over suïcide.

En die cijfers zijn maar een begin. Experten zijn het erover eens dat ook heel wat leed onder de radar blijft. Omdat niet iedereen de stap naar hulp durft te zetten, bijvoorbeeld.

Achter de cijfers

ZIZO sprak met Kasper, Marcel en Michaël, drie mannen die het tijdens deze coronacrisis ook moeilijk hebben en erover wilden getuigen.

Kasper (hij/zijn, 25)

“Toen de maatregelen net waren aangekondigd, was ik blij. Ik had allerlei voornemens om mijn tijd nuttig te besteden: mijn huis opruimen, nieuwe hobby’s zoeken, mijn rijbewijs halen enzovoort. Maar dat hield ik niet vol. Ik zag andere mensen op sociale media delen hoe ze wel aan het sporten waren en productief bezig waren, waardoor ik een schuldgevoel kreeg. Dan merk je wel welke impact sociale media hebben.

De quarantaine verloopt voor mij in ups en downs. Als ik mij kan bezighouden, voel ik me goed. Maar ik ben technisch werkloos, waardoor ik veel tijd heb om na te denken en weinig afleiding heb. Het jammere is dat ik het niet altijd kan delen met mijn vrienden. We spreken elkaar wel via FaceTime of Skype, maar na een tijdje is dat ook vervelend. Er kan wat hapering zitten op de verbinding, of in grote groepsgesprekken met zes tegelijk kan je je verhaal niet kwijt. Er gebeurt ook weinig, dus een gesprek volkrijgen dat niet over je avondeten gaat, is moeilijk.

Het eerste wat ik doe als de coronamaatregelen opgeheven worden, is mijn vrienden eens goed vastpakken! - Kasper

Ik mis fysiek contact enorm, ik ben van nature iemand die zijn vrienden graag knuffelt. Ik mis het om samen dingen mee te maken. Tijdens de lockdown heb ik wel beseft wie mijn echte vrienden zijn. Van sommige mensen denk je op voorhand dat je ze elke dag of elke week gaat horen, maar achteraf blijkt dat niet altijd zo te zijn. Het omgekeerde ook: mensen die je anders niet veel hoort, zoeken opeens meer contact en vragen je oprecht hoe het gaat.

Het eerste wat ik doe als de coronamaatregelen opgeheven worden, is mijn vrienden eens goed vastpakken! En gezellig iets met hen gaan drinken. Het zal fijn zijn als ik het normale leven weer kan oppikken en niet continu moet nadenken of ik te dicht bij iemand zit.”

Marcel (73, hij/zijn)

“De angst om besmet te raken zit er goed in. Ik ben 65+ en astmapatiënt, dus ik behoor tot de risicogroep. Ik vermijd massa’s, maar dat is niet altijd even makkelijk. Vroeger nam ik regelmatig het openbaar vervoer, maar sinds maart heb ik maar één keer een bus genomen toen mijn man naar het ziekenhuis moest voor een behandeling. We hebben geen auto, dus het kon niet anders. Op de terugweg zat de bus stampvol. Mensen dragen dan wel een mondmasker, maar als je zo dicht bij elkaar zit, weet ik niet of dat voldoende beschermt. Mijn boodschappen doe ik nu ook met de fiets.

Wij wonen in een appartement in het centrum van Antwerpen zonder tuin of terras. Ik zou heel graag eens in de natuur gaan zitten, maar mensen houden zich niet aan de regels. Ik heb een keer een uitstap naar het Rivierenhof gemaakt, daar was ik snel weer weg omdat er te veel mensen waren. Het enige dat dichtbij is en waar we een uitstap naar kunnen maken, is de Zoo, maar die is betalend. Met ons pensioen is dat geen optie.

Ik vermijd massa’s, maar dat is niet altijd even makkelijk - Marcel

Voor de lockdown maakten mijn man en ik regelmatig een uitstap. We gingen elke dag naar de bibliotheek om er in het leescafé te lezen en op het terras koffie te drinken met vrienden, of we gingen dikwijls naar een theatervoorstelling. We zijn aangesloten bij de Regenboogambassadeurs (een vereniging die LGBTI+-ouderen een stem geeft, red.), die een heleboel activiteiten op de planning hadden staan. Die zijn nu allemaal weggevallen en het gemis is enorm.

Mijn partner heeft een zoon die in Chili woont. Daarmee hebben we via WhatsApp contact, maar dat is het enige contact van buitenaf dat we hebben. Soms kom ik op straat wel iemand tegen die ik ken en dan blijven we vijf minuten praten op veilige afstand, maar dat is het.

Ik wacht af tot alles rustig wordt. Als het dit jaar nog kan, willen we graag een dag naar zee. Ik hoop dat we op termijn buiten kunnen komen.”

Michaël (hij/zijn, 23)

“Voor de coronamaatregelen worstelde ik al met depressies en zelfmoordgedachten. Ik groeide op als queer kind en maakte heel wat trauma’s mee. Ik werd altijd gepest en uitgesloten. Op mijn achttiende ontdekte ik mijn passie, dansen, en belandde ik in een goede vriendengroep. Daar putte ik mijn kracht uit. Vlak voor de lockdown ging ik in overdrive. Ik sliep maar vier uur per nacht omdat ik continu bezig was met wegvluchten van mijn depressieve gedachten.

Plots vielen die activiteiten weg. Ik zat opgesloten in mijn kamer, alleen met mijn gedachten. In de afgelopen vijf jaar woonde ik nooit langer dan een weekend bij mijn ouders en opeens werden dat drie maanden. Bij hen vind ik geen steun. Mijn moeder is half Chinees en half Filipijns en in de Chinese cultuur is het de gewoonte erg afstandelijk en koel te zijn. Emoties worden niet getoond. Toen ik haar vertelde dat ik depressief ben, reageerde ze nonchalant. Mijn vader heeft een auto-ongeluk gehad en sindsdien is zijn empathie volledig weg. 

Vlak voor de lockdown ging ik in overdrive - Michaël

Het ging slecht met mij. Zelfmoordgedachten staken weer de kop op. Pas na een maand besloot ik om terug naar mijn psycholoog te gaan. Met haar heb ik aan mezelf gewerkt. Ik hield een videodagboek bij en schreef alles wat ik voelde neer. Als ik geen hulp had gezocht, was ik op intensieve zorgen geëindigd.

Voor mijn vriendengroep en dansen wil ik vechten. Maar op die twee vlakken stootte ik op tegenslagen. Ik vond het moeilijk om mij open te stellen bij mijn vrienden en van andere dansers hoorde ik regelmatig dat ik alleen maar zo ver raakte omdat ik een mooi gezicht heb, niet omdat ik talent heb. Daarmee moet ik leren omgaan om uit die twee dingen het beste te kunnen halen.

Nu gaat het goed met mij. Mijn relatie met mijn vriend was even afgelopen, maar nu zijn we weer samen. Vrienden zeggen dat ik veranderd ben, terwijl ik hen niet eens had gezegd dat ik aan mezelf aan het werken was. Dat stelt mij gerust, want dat betekent dat ik op het goede pad zit.”

----------------------------

Heb je naar aanleiding van dit bericht nood een aan een gesprek? Contact opnemen met de Lumi kan via www.lumi.be of 0800 99 533. Je vindt er ook heel wat coronatips. De Zelfmoordlijn 1813 is bereikbaar via het telefoonnummer 1813 en de website. Ook çavaria biedt ondersteuning in tijden van corona.